In juni vertrok, ik Yvon Nijhof en Annemiek Zoontjens voor twee weken naar Nepal om te zien wat de enorme aardbevingen van 25 en 26 april en nogmaals op 12 mei hebben aangericht en vooral om te kijken op welke manier wij het beste kunnen helpen bij de wederopbouw.

Direct na de aardbevingen zijn op Hof van Hintham acties opgestart om geld in te zamelen voor dit zo zwaar getroffen gebied met hun bevolking. Ook Stichting K.E.D.S. kreeg donaties binnen op haar girorekening en hebben we op markten en via de webwinkel Nepalese spullen verkocht.  Met dit geld op zak vertrekken we naar Nepal.

Verder nemen we allebei een rugzak mee met persoonlijke spulletjes en wat kleren. Hieronder volgt ons verkort reisverslag.

De koffers met de gebruikelijke persoonlijke eigendommen worden geheel gevuld met hulpgoederen, verpakt in vacuüm zakken, met daarin: 

- medicijnen – sokjes - zelf genaaide jurkjes door Yvon’s 85-jarige moeder

- groentezaden – heel erg veel verbandmiddelen - alcohol swabs - butterfly naalden en  muskietennetten. Een derde koffer meenemen zit er niet in. Voor iedere kilo overbagage reken je € 45,00 af. Dat is veel te duur en zonde van het geld. De rest gaat gewoon in oktober mee. 

Na een reis van 24 uur komen we aan in Nepal. We worden ontvangen door Bharat met de gebruikelijke bloemenkrans en de hartelijke woorden “ WELKOM THUIS”.

Onderweg naar ons verblijf wordt er veel gesproken over de eerste aardbeving. We zien tentenkampen, zeilen omhoog gehouden met vier stokken, huizen die kapot zijn.

Later die dag lopen we even door de stad  en wat we zien is verschrikkelijk! Huizen en hotels echt kapot en we horen dat er heel veel mensen zijn omgekomen. Maar we zien ook gedeeltes waar niets aan de hand is. Een heel afwisselend beeld dus.

We lopen naar Durbar Square, een van de toeristische plaatsen. Wat we zien is echt verschrikkelijk. Mensen die leven in tenten midden op het plein. Bijna alle gebouwen zijn kapot of onherstelbaar verwoest. We slingeren verder door de oude stad, we zien afwisselend gebouwen en huizen die kapot zijn maar ook weer huizen en gebouwen die niets geleden hebben. Alle pleintjes die we tegenkomen staan vol met tenten. Mensen durven hun huizen niet in.

De volgende dag gaan we naar Bhaktapur. Dit is het ergste wat we tot nu toe gezien hebben. Waar we vorig jaar nog op een stenen muurtje naar de pottenbakkerij zaten te kijken is er nu niets maar dan ook niets meer over. Straatjes zijn compleet geblokkeerd door vallend puin. Het is zoeken naar steegjes waar je wel door kunt lopen. Het is een grote ellende. Winkeltjes zijn gesloten en er wordt gesjouwd met puin.

Bij een heel klein winkeltje, een van de weinige die nog open is, kopen we twee flesjes cola. De vrouw wil ons bijna omhelzen omdat we bij haar iets kopen. Ze bedankt ons dat we in Nepal zijn. Het huisje naast haar is ook compleet verwoest, daar zijn zes mensen overleden. Ze vertelt dat voorbij het plein ruim 250 mensen omgekomen zijn onder het puin. Je moet er niet aan denken.

Wat Bhaktapur wel goed heeft gedaan is een foto plaatsen naast de tempel of het gebouw wat interessant is voor de toerist, zodat je kan zien hoe het er voor de aardbevingen uit zag. Je komt geen toerist tegen!

Ook in Kathmandu zie je geen toerist. Winkeltjes, restaurants zijn gesloten en als ze open zijn dan gaan ze 's avonds tegen zeven uur al dicht. Dan lijkt Kathmandu op een spookstad. Je komt dan ook niemand tegen op straat.........

Van alle mensen die we kennen is de onderwijzeres Miss Menu, die ons hielp met de school, haar moeder en zus verloren toen hun huis instortte. Zij zelf was op dat moment in Delhi.  Puru, de jongste broer van Bharat, heeft meer geluk. Zijn vrouw en 5-jarig zoontje waren thuis, wonend op de derde verdieping van een authentiek Nepalees huis. Beide zijn bij de aardbeving van de derde verdieping naar beneden gezakt tot de begane grond. Buiten wat schrammetjes en enorm veel angst hebben ze niets lichamelijks opgelopen. Echt een wonder dat zij hier allebei levend zijn uitgekomen. Puru heeft nu een klein kamertje bij Bharat waar zij voorlopig kunnen wonen want een nieuw appartement is er niet voor hem en duizenden andere Nepalezen.

Vanmorgen werden we wakker door een naschok van 5.2 op de schaal van Richter en het epi centrum in Kathmandu waar we verblijven. Alle mensen gaan naar buiten in afwachting wat er verder gebeurt.  In totaal zijn er vanaf 25 april 3 aardbevingen geweest en 440 naschokken. Iedere dag is er wel een naschok te voelen.

We vertrekken nog even naar Patan. Dit is een belangrijk toeristische plaats en deze is ook vreselijk getroffen door de aardbevingen. Gelukkig zien we hier dat ze de oude kozijnen, prachtig houtsnijwerk, aan het verzamelen zijn voor de wederopbouw. Heel goed.

Door de vele gesprekken die we hebben gevoerd krijgen we het advies om voor de kinderen van onze school speelgoed mee te brengen. De kinderen zijn erg getraumatiseerd en door te spelen met elkaar krijgen ze hopelijk weer wat meer zin en plezier in het leven.

Onderweg  naar het  dorp, waar onze school staat, zien we vele huizen die gescheurd zijn, maar ook die op een ruïne lijken. Voor de kapotte huizen staan provisorische tentjes waar de families in slapen. Ama, (betekent moeder) en de vader van Bharat en Puru, staan ons al op te wachten en laat heel de boerderij zien, overal scheuren en gaten in de muren en voor een deel is het dak eraf. Hij vertelt dat zij erg bang zijn geweest en nog wel zijn. Maar de meeste mensen hebben zo goed als het kan hun leven weer opgepakt. De kinderen komen bijna allemaal weer naar school.

De school heeft een nieuw en oud gedeelte. Het oude gedeelte is geheel kapot en de kinderen mogen er niet meer in. Buiten hangt ook een rode sticker van de regering die alle scholen heeft gecontroleerd. Op het schoolplein worden alle speelattributen die wij bij lokale winkels hebben gekocht, uitgeladen. Grote, kleine, harde, zacht ballen, hoepels, springtouwen, cricketsets, damborden, badmintonsetjes etc. etc. Allereerst komen de kinderen naar buiten en gaan in lange rijen staan. Eerst een toespraak van de hoofdonderwijzer en dan mag ik ook weer iets zeggen. Ze krijgen allemaal een nieuw schriftje. Hierna worden de speelattributen uitgedeeld. Keurig netjes. Niemand staat te dringen of pakt iets af van de ander. Ze weten allemaal hoe om te gaan met een hoepel, badminton, springtouw o.i.d. echt heel leuk om te zien. We laten de kinderen spelen.

We hadden gevraagd aan klas 3 ( kinderen van 7 jaar) om een tekening te maken voor de negen kinderen uit Schijndel die zelf een inzamelingsactie hebben gehouden en dat geld aan K.E.D.S. hebben gegeven waarvan we een gedeelte besteed hebben aan het speelgoed.
Dan word ik weer een beetje triest. De kinderen hebben geen tekenpapier, maar gelukkig had Jo, onze Belgische vriendin, ons een doos met "afval stickers" meegegeven waarvan ze de achterkant hebben gebruikt om een tekening over te trekken vanuit hun leerboek. Kinderen hebben geen fantasie en nog niet eens een tekenboek. Met vier of vijf kinderen in een bankje hebben ze een paar kleurpotloden en deze moeten ze samen delen.   Tja ............
Hopelijk hebben ze even de aardbevingen kunnen vergeten en wij gaan in overleg in welke fase en hoe we de vloeren en muren van het oude gedeelte van de school weer gaan herstellen.

Bij alle ellende die we tot nu toe gezien hebben en het slechte slapen, zijn we ook bezig om allerlei leuke spulletjes te kopen voor de webwinkel (www.kedsnepal.nl). De gehele opbrengst is voor de wederopbouw van Nepal!

Wij willen iedereen enorm bedanken voor het meeleven deze periode en voor de enorme donatie zodat de wederopbouw van Nepal en vooral voor K.E.D.S. Nepal  is begonnen.
Alle steun is en blijft enorm welkom want we zijn er nog niet!

We pakken onze lege koffers weer in met alle spulletjes voor de webwinkel en nemen afscheid van onze dierbaren voor drie maanden, want dan zijn we weer terug .............